Wzgórze Montjuic Barcelona - Zakamarki Świata

Na wzgórze Montjuic w Barcelonie można dostać się na kilka sposobów. Po pierwsze pieszo, po drugie komunikacją miejską. Trzecia opcja najbardziej kosztowa to wjazd kolejką linową lub gondolami. Do placu Espanya dostaniemy się z każdego miejsca katalońskiej stolicy. Z przystanku Fira Barcelona wsiadamy do autobusu linii nr 150 i dojeżdżamy niemal pod same mury zamku. Z tego miejsca spory tłum próbuje uchwycić jak najwięcej z otaczającego go widoku. Ten rozprzestrzenia się na wybrzeże i port. Ciekawiej robi się po wykupieniu biletu i wejściu na mury twierdzy.

Castell de Montjuic

Pierwsze przymiarki do budowy fortecy miały miejsce w pierwszej połowie XIX wieku. Ledwo powstały pierwsze umocnienia, a już mury stały się obiektem działań militarnych. W 1641 roku wybuchło powstanie katalońskie. Tutejsza społeczność nie chciała uznać zwierzchnictwa władz hiszpańskich. Niezgoda trwa po dziś dzień, o czym świadczy niedawne referendum, w którym Katalończycy opowiedzieli się za autonomią swojego państwa. Wyniki głosowania nie zostały, co oczywiste, zaakceptowane. Dziś na szczęście nikt nie chwyta za broń.

Przez kolejne stulecia wzgórze Montjuic było świadkiem większych lub mniejszych konfliktów militarnych. Najspokojniejsze oblężenie Castell de Montjuic odbyło się z udziałem wojsk pod dowództwem małego cesarza. Nie padł wtedy żaden strzał, nikt też nie zginął z białej broni. Hiszpanie postanowili nie walczyć z Francuzami. W chwili ich wkroczenia do Barcelony fortyfikacja odpowiadała dzisiejszej architekturze. Wtedy to murów broniły i skutecznie ostrzeliwało okolice 120 armat. Dziś śladu prawie po nich nie ma, spotkać można jedynie rozbrojone działa z czasów II wojny światowej.

Mieszkańcom Barcelony wzgórze Montjuic nie kojarzy się zbyt dobrze. Podobnie jak nasza twierdza Kłodzko, stała się ona miejscem zesłania, więzienia i torturowania zwolenników wolnej Katalonii. W trakcie wojny domowej w latach 1936 – 1939 w murach zamku dochodziło do śmiertelnych egzekucji, więźniowie byli rozstrzeliwani. Dziś mury służą jako obiekt muzealny i kolejna z wartych odwiedzania atrakcji miasta.

Wzgórze Montjuic

Po zakupieniu biletów, wychodzimy na ogromny dziedziniec. Wpierw, od kasy można kierować się w kierunku kolejnych drzwi i pomieszczeń, w których obejrzeć można wystawę poświęconą historii powstawania twierdzy, jej fortyfikacji, przebudowy i kolejnych modernizacji. Mniej więcej w połowie trasy docieramy do wielkich schodów, które prowadzą nas na mury zamku. Dochodząc do każdego brzegu można podziwiać przepiękne widoki. Ciągnące się po horyzont linię Morza Śródziemnego. Taflę wody i odbijające się w blasku słońca statki towarowe cumujące na redzie. Bliżej brzegu zakotwiczone stoją wielkie wycieczkowce.

Na ogromnym terenie rozłożone setki, tysięcy kontenerów przybyłych i wypływających z Barcelony. Ustawione równo w rzędach samochody, które przypłynęły do swoich przyszłych posiadaczy z różnych stron świata. Z tej strony co kilka minut widać lądujące samoloty. Jeden za drugim kierują się na pas lotniska El Prat. Nieustannie przybywają nowi turyści chcąc poznać zabytki katalońskiej stolicy. Ta zaś mieści się po przeciwnej stronie murów. Panorama jaka rozpościera się na miasta zapiera dech w piersiach. Nie ukryje się tutaj żaden z charakterystycznych punktów miasta z Sagradą Familią na czele.

Tym widokiem można by delektować się bez końca. Kiedy w końcu schodzimy w dół, do zobaczenia pozostaje jeszcze kilka komnat z ekspozycjami. W ostatnim skrzydle dla zwiedzających udostępnione zostały toalety, jest też bufet gdzie można napić się kawy lub czegoś zimnego. Wracamy jeszcze do początkowego punktu i schodami udajemy się na niższy poziom. Blask błękitnego odcienia widoczny jest już z daleka. To długi tunel wyłożony niebieską folią. Można się tylko domyślić, że trwają tutaj prace remontowe.

Zwiedzanie zamku Montjuic

Wracając pamięcią do dolnośląskich twierdzy Srebna Góra i Kłodzko na zamku Montjuic brakuje odwzorowania, ekspozycji ukazującej stan z jakieś epoki. Poznając bliżej historię można domyślić, że u lokalnej społeczności mogłoby wywołać negatywne odczucia. Trudno więc domyśleć się gdzie spano, jedzono, a gdzie była na przykład magazyn broni i amunicji. Za to w jednej sali po wyjściu z głównej kondygnacji fortecy i zejściu jeszcze jeden poziom niżej od kas, znajduje się ekspozycje strojów. Z tego co można wywnioskować z opisów zostały one zaprojektowane przez przedstawicieli całego świata. Wystawę oglądaliśmy w listopadzie 2024 roku i w zasadzie trudno ocenić jaki cel jej przyświecał.

Kończymy zwiedzanie, nie żałując ani chwili spędzonej na zamku. Twierdza Montjuic to alternatywna opcja dla choćby wzgórza Tibidabo, czy bunkrów Del Carmel, które często pomijane są w planach zwiedzania ze względu na swoje odległe położenie. Choć wzgórze Montjuic jest najniższe z nich, liczy tylko 173 metry n.p.m. to jest widokową atrakcją. Jako ciekawostkę warto nadmienić, że oprócz militarnej fortecy znaleźć można też choćby ogród botaniczny. Pomimo dużej liczby turystów, mieszkańcy Barcelony szukają tutaj spokoju i wyciszenia.

Stadion Olimpijski w Barcelonie

Przemieszczamy się w kierunku Narodowego Muzeum Sztuki Katalonii. Wsiadamy więc ponownie do komunikacją miejską i ruszamy w drogę powrotną z zamiarem wysiadki blisko Museu Nacional d’Art de Catalunya. Nie zagrzaliśmy jednak miejsca w autobusie i po dosłownie kilku przystankach opuściliśmy pojazd tuż przy Stadionie Olimpijskim. To dumne miano nosi od 1992 roku kiedy to stał się główną areną rozgrywających się w Barcelonie Letnich Igrzysk. Obecna konstrukcja powstała na fundamentach obiektu, którego budowę przeprowadzono w latach dwudziestych XX wieku.

Dziś jest to czwarty co do wielkości stadion w Hiszpanii, po barcelońskim Camp Nou oraz arenach w Madrycie i Sewilii. Ze względu, że na pierwszym z nich trwają prace budowlane, piłkarze FC Barcelona rozgrywa swoje mecze właśnie na Estadi Olímpic Lluís Companys. Wejście na stadion jest bezpłatne i z poziomu trybun można zobaczyć murawę i ułożoną za jedną z bramek wielkie płótno z logiem dumy Kataloni. Na terenie obiektu dostępny jest też sklep z pamiątkami oraz bar.

Wejście na arenę dostępne jest od strony ulicy, z boku obiektu. Po wyjściu warto pozostać po tej stronie ulicy i udać się nieco niżej aby przyjrzeć się monumentalnym detalom w postaci łuków, mitologicznych wręczrzeźb i kolumn. Stąd już na piechotę udać można się dalej w kierunku Muzeum Katalonii i dalej na Plac Hiszpański. Ścieżka dla pieszych przecina i skraca linię ulicy. Wędrujemy ciągle w dół, w niektórych momentach wspierając się nawet ruchomymi schodami. To jeden z fenomenów Barcelony.

Narodowe Muzeum Sztuki Katalonii

Wzgórze Montjuic to nie tylko twierdza czy obiekty sportowe. U jego podnóża mieści się kolejny budynek warty uwagi i zobaczenia z bliska. Widoczny już z Plaça d’Espanya, swoją fasadą przypomina między innymi Parlament w Budapeszcie czy Kapitol Stanów Zjednoczonych. W jego wnętrza można podziwiać wiele dzieł z czasów romańskich. Muzeum posiada też pokaźna ekspozycję dzieł z czasów gotyckich. Schody budynku jak i jego obejście oblekane jest przez tłum.

Każdy przysiada chociaż na chwilę i spogląda przed siebie w kierunku Placu Hiszpańskiego. Z poniżej, na tarasach Pałacu znajdują się słynne fontanny, po zmroku odbywa się tutaj bajkowy pokaz wody i światła. Kolejnym punktem uwiecznianym na kartach pamięci telefonów i aparatów są cztery kolumny. Trudno nie zadać sobie pytania w tym miejscu skąd i jaka rolę odgrywały w przeszłości. W rzeczywistości powstały w trzeciej dekadzie XX wieku i jako symbol jedności katalohczyków.

Ich oficjalne odsłonięcie początkowo przewidziane było w trakcie Wystawy Światowej, która odbywała się w 1929 roku. Niestety fanatyczni dyktatorzy Franco i Primo de Ribera zakazali uzewnętrzniania jakiejkolwiek symboliki związanej z patriotyczną postawą i nakazali rozbiórkę czterech kolumn. Odbudowano je w 2010 roku i dumnie prezentują się pomiędzy imponującą fasadą Muzeum Narodowego, a Wieżami Weneckimi.

Plaça Espanya

Z okazji wspomnianej Wystawy Światowej wybudowano w okolicy Placu Espanya jeszcze jedne symboliczne budynki. To Torres Venecianes, dwie wieże znajdujące się po obu stronach ulicy. Stanowią symboliczną bramę dla udających się na wzgórze Montjuic. Tym, którym dane było być na placu św. Marka w Wenecji, ich nawiązanie do słynnego miasta wydaje się oczywiste. Obie barcelońskie konstrukcje przypominają wieżę znajdującą się na słynnym placu wodnego miasta.

Stanowią punkt orientacyjny podobnie jak mieszcząca się po przeciwnej stronie Placu Hiszpańskiego arena, dziś galeria handlowa, dawniej miejsce, na którym odbywały się walki byków. Ostatnią stoczono w lipcu 2020 roku. Dziś w tym miejscu można się zaopatrzyć w modne ubrania lub skonsumować coś niekoniecznie w stylu hiszpańskim. Plaça Espanya to ogromne rondo z pomnikiem po jego środku. W podziemiach zaś przeplatają się nitki linii metra.

Tu, na placu Hiszpańskim, zaczęła się nasza przygoda z Barceloną i z tego miejsca udaliśmy się w drogę powrotną na lotnisko El Prat. Nim wsiedliśmy do autobusu linii 46 zobaczyliśmy jeszcze wiele pięknych miejsc w Barcelonie. Wzgórze Montjuic okazało się perełką, a widok jaki rozpościera się z niego pozostanie na długo pamięci. Czas spędzony w twierdzy, na jej murach, zwiedzanie Stadionu Olimpijskiego i spacer przez Muzeum Narodowe Sztuki Katalońskiego to chwile niezapomniane. Jeźdźmy dalej.

___